آری بهماد رچگانی ساسانی ستم پیشه بود که نزدیک 450 سال فرمانروایی کرد و به سپور«تماما» ستم و بیداد و زور بود! آری این که تنها هفت خاندان می توانستند دانش بیشتر در دانشگاه ها بیاموزند به دربار و دیوان ها راه یابند درست است که پزشک برزویه نامی از میان مردم سر دراورد و از هیچ یک از خاندان های شاهی و هفتگانه نبود پن«ولی» در پزشکی نامور بود و چند زبان جهان می دانست.آری بر هوده « بر حق» است که او را دروغ پندارند و همان بزرگمهر میراکزاده «نجیبزاده» گمانند.آری وهرز نامی نداشتیم که با هفتسد زندانی یمن را از کوشیان«حبشیان» بگیراند و چند نواده اش در آن سرای فرمان رانند! او از خاندان های هفتگانه یا شاهی بود!!!

  این نادان های که یاوه بافی ها می کنند چرا میژو«تاریخ» را دست می برند.اگر بهماد ایران رچگانی بود اگر بستگیآ«محدودیت» هایی داشت در جهانی بود که تنها دو نام برای مردم آن روزگار یافت میشد : بنده ،  برده .آری در سرزمین بافرهنگ!! روم باستان یا چین یا کهن تر از آنان یونان باستان(سرزمین فلاسفه خیز!!!!!!!) مردمان را به یکی از این دو نام میشناختند که یا بخورد و زندگی کند  یا  کار کند که زنده بماند!

  آیا در کشوری که همه ی گروه های مردمی(اصناف و اقشار) را ارج می داشتند هاتا «حتی» کشاورزان را که همیشه در جاجای روزگار بار آبوریک«اقتصادی» کشور را بر دوش میگرفتند پن باز هم مستمندترین بودن هوده«حق» میداشتند و نماینده و ویچر«وزیر» برایشان میگذاشتند (واستریوشان سالار).همه ی مردم هوده داشتند که همسر برگزینند ،زندگی کنند، جشن بگیرند و...

پن شما برده ها را در بهماد های ارب«تازی» و چین و روم و... ببینید که برای کسان کمی بردگی میکردند سختتیرن کار ها را میکردند پن هوده ی همسر داشتن هم نداشتند!!! در آن سوی نیز بنده ها که شهروند و آزاد بودند هربهره ی زشتی از بردگان خود می بردند ، بیگاری میکیشدند و هیچ هوده ایی بر آنان نمیداشتند هیچ! همه ی این کار ها را بر خود هذ«حق» میداشتند.آری بر هذ که چگونه دادوری می کنیم.سخن کوته کنم که گفتار در سخن کم نشیند نه در سخن دراز. در پایان باید بگویم که فرماتاری «حکومت» چند هزار سال پیش را باید با فراماتاری های همان دوران سنجید نه جهان دوهزارسال پس از آن، همانگونه که مردم روزگار کهن را با هم روزگاران خود می سنجند. خود دانید و خود دادوری کنید.من بیش از ابن نگویم.

این گفتار خرد به نوشتار دهیوپت است و بهره وری از ان تنها با یاد نویسنده رواست.